Dünya harikası yer, gökyüzünüz
Öz atlar nerede ey Kapadokya?
Nevşehir, Aksaray açın gözünüz
Öz hatlar nerede ey Kapadokya?

Dostunun omzuna yasladı başı
Gözleri süzüldü kapattı kaşı
Ar, namus tükenmiş, düşünce şaşı
Boz atlar nerede ey Kapadokya?

Atkuyruklu başı yaşıdır yetmiş
İçini boşaltmış, gerçek iz bitmiş
Türklükten utanmış, oltayı yutmuş
Yoz atlar burada, duy Kapadokya.

Zincir kemer takmış hantal beline
Dost cebinden çekip almış eline
Akıntıya düşmüş, akmış seline
Kaz atlar serada, doy Kapadokya.

Yolda taktı beyim, hanım kolunu
Sahiplendi öküz yalnız dulunu
Birlikte taktılar yürek pilini
Koz atlar şırada, vay Kapadokya.

Her türlü hareket hep kırıtmalar
Utandırdı bizi şu sırıtmalar,
Kalça sallayarak et eritmeler
Toz atlar harada, say Kapadokya.

Keçiye özenmiş koymuş sakalı
Kurtluğu ret etmiş sevmiş çakalı
Adam oldum sanmış küpe takalı
Bez atlar merada, soy Kapadokya.

Dursunî’yi tepti acemi taylar
Yüreği sızlattı derinden vaylar
Asılı özletti bozulan soylar
Çöz, atlar sırada vay Kapadokya.

Dursun Yeşil – 09/09/2007