YORGUNUM
Kendi ağırlığımca eziliyorum,
kırılıyor kanadım kolum, kesiliyor sesim, çıkmıyor avazım, çıkmıyor soluğum... ne o tarafa aitim, ne bu tarafa!!! Öz anne babamın, tek üvey çocuğuyum... Kendi yatağımda tersine akan, dik başlı asi bir isyan!!! öz mezarımda buz gibi, ve yüzüstü yatıyorum. sevdayla bir kertik oymuşum içime... sevgiye aşka sevilmeye açım, susuzum... Acım’a tütün basıyorum şiirlerden, susuzluğum dinsin diye, yanık yanık türküler içiyorum, ölüme aşeriyor ruhum, kendime şiirlerden, kefenler biçiyorum... kızıl bir kıyamet ektim ruhuma, mahsulünde gözyaşı, ve kahır içiyorum... Yorgunum be heyyy!!! Kendi ocağında savrulan, bu soğuk nisan kadar; yorgunum!!! Oruç ERKAN |