Ne zaman değişti bu sokağın adı
gördüğüme inanamadım

sokağın adı sen olmuşsun bir de sana mahsus
o öldürücü gülüşün

ne kadar düşlesek de bir düşün gerçek olduğunu
rüyamızda görsek inanmayız

ikimizin adını da yanyana yazmış keratalar
bizim mahallenin afacan çocukları
iyi de yapmışlar hani

demek ki o kadar belli oluyordu ha
demek ki sığdıramımışız içimizden taşmış
şimdi akşamları her eve dönüşümde
yadırgamıyorum oraları
sanki her yer bizimmiş gibi
göğsüm kabara kabara dolaşıyorum sokaklarda
Bundan böyle her yer bizim- İstanbul bizim
en güzel seven bizdik gibi

çocuklar anlamışlar görmüşler sokağın sefilliğini
duvarın garipliğini gidermek için
bir sevda çizmişler iki yürek yan yana
o esrarlı gülüşünü bile

iyi de yapmışlar hani
adımızla süslemişler
iki satır da şiir yazsalardı ya
tarancı’dan mesela atilla’dan
belki bir de türkü kum gibi ahmet kaya’dan
şimdi bir dua da istemez mi bir fatiha
dua istemezler mi ruhlarına

nerden nereye geldim

hafta sonları dolaşmaya çıksam bir bakıyorum
bizim sokaktayım yine
sen yoksun evet yoksun ama
adınla gülüşün bizim sokağın
yarı yarıya yıkılmış duvarında mazeret gibi

Yüksel Nimet Apel

22/Nisan/2017/Cumartesi/Bodrum