Keyifle okurken şiirin samimi satırlarını, düşündürdü de aynı anda.

Kaybedişler çok almış vaktimizi. Belki de kazanma odaklı yetiştirilmemizden dolayı. Sevmişiz belki de o masum yıllarımızda, karşılıksız kalıp yeterince sevgisini gösteremeyince insanlar belki de ertelemişiz sevgilerimizi.
İliklerimize kadar hissedemeyince sevgiyi, hissettirmekte de eksik kalmışız.

Hiç savaşmadan da yaşanabileceğine inancımız tam olsaymış, sevmek için daha cesur ve kararlı olabilirmişiz.
Nefretlere yatırım yapıp enerjimizi o yöne akıtınca, iyi niyetle ve objektif bakamamışız gözlere. Öylesine nefretle dolmuşuz ki kendi içimizde ki sevgiyi bile unutup kendiyle barışık olmayan bireylere dönüşmüşüz.

Sonrasında sevilmenin cennet kokulu duygusundan uzaklaşıp boşa geçirmişiz en kıymetli yıllarımızı. Şiir, insana bir ayna tutuyor adeta. Okuyan kendi payına düşeni alıp düşünmeye başlıyor. Ne denli samimi ve cesur olabilirsek o denli iyi bizim için. Çünkü insan, hayatın içinde akıp giderken fark edemiyor fakat bir şiir, durup düşünmemizi sağlayabiliyor.

Hesapsızca seven bir kalemin yazdığından şüphe duymadığım şiirin sesini çok beğendim. Hesapsızca sevmek için daha çok şiir yazılıp okunması gerekiyor sanırım.

Saygılarımla.

tebrikler üstadım her şey insan olmaktan geçiyor ne mutlu olabilene eyvallah..selamlar..