kasvet serpiliyor seherin ellerine
ruhları hapseden nefs girdapları
dişlilerini kemiriyor zamanın
içim yanıyor kalbimin avuçlarında
damarlarıma vuruyorum titreye titreye servetimi
aşk kan kırmızı mı keser öfkenin ateşinde
bilmiyorum renkleri
seri bir beyaz doğumdan ölüme

nasıl bir tuzaksa bu
buz tutuyor sesim arka mahallede
yok oluşu izliyorum
yeryüzünü izler gibi

benlikler için mezarlar
gölgeleniyor ruhların sallandığı dallarda
kemiklerim serin
çenem çığlığa gebe temiz elbisesinde
evrenler sayıyorum köklerinde seyrimin
koşturuyor emir erleri dört dörtlük ustalıkla
dut ve meşk soluyor bu kader terbiyesi

diriliyor gebeler yeniden sancılara
biraz bulut görüyor utangaç uykum
biraz küfür ve tükürük
şahit oluyorum bir ağaç gibi susuyorum derime
sinekler düğümlüyor üzümlerimi
aşık oluyorum sefer taslarına
ilimle örülmüş mısralarına

Celil Bora Alacain