Tümcelerin zikrini belliyorum için için
Bir de sessizliğin sihri d/üşüyor yanaklarıma.
Tınısında kaybolduğum,
Ölümlü sevdalarımın da sahiplenmişliğime
Üşüşen kaygıları…

Zıt adamların mutlak yalnızlığı;
Muktedir intibaının zehre düşkünlüğü
Bir de ötelenmiş kehanetlerin külliyen yalan maharetleri.

Adımlarımı sıklaştırdıkça
Mecburi istikametin rahmine doluşuyor
Karanlığın meczup yalnızlığı;
Densizliğin kelamı iken yazmadığım her şiir
Ve yüksek rütbeli satırların istihbaratı…

Kanadıkça zaman,
Kandıkça insan,
Karardıkça vicdan
Ve satır aralarına yığılası onca cibilliyetsiz imge…

Damardan aldığım şiirin tıkalı ucunda
Yine yalan var.
Damsız gecelerin de istilası
Yana yakıla sevdiğim bir düş’e yüklediğim
Belki de düşe kalka büyümemişliğimin cumhuriyetine
Yansıyan cahil tayfası bir seyir yine
Zehrinden arındığım nefretin
Üstüme başıma bulaşan görgüsüz kehaneti.

Titrek siluetim,
Yansız hezeyanlarım,
Yarın odaklı dünlerim
An’dan kopuk varlığıma kinaye yüklü bir tekerleme
Mahiyetinde dokundukça elleri şeytanın
Belki de büyümeyen çocuğun yanlı telaffuzu tüm
Saf ithamlarda aradığım;
Kanıksadığım hüzne bile riayet edilesi
O aykırı söz birlikteliği.

Yine bir şiirden doğan gece,
Sanrı yüklü gök kubbenin pervazında
Bir garip fani:
Adı çocuk soyadı ölüm:
Yetmedi mi nicesi de
Tekerrür eden zulmün tetikleyicisi onca zümreye
Lanet olsun, demenin raconu belki de
Edindiğim terbiyede saklı muafiyet,
Söz kırımı sancılı bedellerin de soy kırımı:
Bir babadan müteşekkil o tablo
Kucağında ölü ikizleri:
Makberin bahçesine konan iki ölü çiçek
Nefretin ve insanlığın arsız yüz görümü
Hele ki cahil ve pervasız iken mahşere yetişecek mi
Ödenmeyen bedeller?