azazil'in son umusu
insanlar
karanlığındayken yedi yirmi dört birbirlerinin azı yanmış bir dal gibiyken eller ve çoktan kurumuşken sözler bir taşı bir kumu bir çakılıdır günlerden arta kalan.. al içindeyken al ve dal içindeyken har ali cengiz’i bilir cengiz ali’yi terekesi çoktan üleşilmiş bulutların bak kendi payından ağlıyor yalnızlığın... kızıl bir alev sarmış isi bulaşmış ıslarına herkes kendi cehenneminde yorgun yazdığı mektup kara saldığı haber kara belki de azazil’in son umusudur bu... insanlar karanlığındayken birbirlerinin bak sokaklar ışıl ışıl... 22/03/2017 ödemiş |