Bir pekmez çanağı sebeptir işe
Kovulduk kibarca, baba evimde.
Hayatı tanıdım iş düştü başa
Sıkıca sarıldım, yürek evimde.

Kravat bağladı iki yakamı
Bilmedim gerçek mi, yoksa şaka mı?
Düz demi yaşadım, bastım faka mı?
Yirmi beş yıl geçti, gönül evimde.

Müdürü görünce ters ilikledim
Kızınca evrakı çok delikledim
Düşünce görmedi tüm meliklerim
Ömür harda geçti, gönül evimde.

On dört Kasım dokuz yüz seksen üç den
Özledim iki bin yediyi içten
Belim doğrulmuyor kaybettim güçten
Has gitti pas kaldı, gönül evimde.

Kravat yetmedi adam olmaya
Rengim değişmedi koltuk almaya
Fırsat vardı her an hortum bulmaya
Secde yapamadım, gönül evimde.

Sanki yaşanmadı yirmi beş yılım
Başta akıl yoktu, kalmadı kılım
Üç, beş dostla gider yakında salım
Son çeyreğe girdim, gönül evimde.

Gelen, giden, gören, duyan horladı
Kalbimde ateşi herkes korladı
Dursunî yaşadı ama zorladı
Huzurla yaşadım, gönül evimde.

Dursun Yeşil – 22/03/2007