acaba bir mezarlık sessizliği midir özlediğimiz
içinden kaçmak istediğimiz o gürültülü patırtılı kalabalıklardan

sakin bir yer arayışlarımız

*

aşkı
umudu
ve vicdanımızı yanımızda taşıyarak
hep ona doğru yürüyoruz

ta ki
mola yerine varana denk!

*

şiir için teşekkürler değerli şair

Ne garip hayat denilen!
Küçükken bir an önce-hızla büyümek istiyor insan. Sanki büyüdükçe mutlulukları da büyüyecekmiş gibi.

Boğazda takılı kalmış bahar çığlığı gibiydi 'Şiir'.
Kahır vardı sanki dizelerde, zamanın sepetinde birikmiş hüzün isyan öfke sızı.

Gönül denilen kristal bir vazoya benzer. Bir kez düşünce yere, eklense yapıştırılsa da parçaların izi kalır maalesef. Kırmamak, önemle özenle taşımak kıymet bilmek lazım, tamiri zor olur zira.

Yaşanılan her hikayede; derler ki zaman ilaçtır. Denir de olmaz bazen.
Zaman geçtikçe dikiş tutmayan ağrılar artar derinleşir izler.

İşte o vakit yaraların gölgesinde doğar yaralı şarkılar şiirler.

Molalarda nefes almak isteyen talan edilmiş yürek şehrinde hayat denilen;
mutluluk sevinçlerin toplamından üzüntü-acıları çıkarabilmek. Umut ve hayallerle çarpabilmek, sonra da tüm yaşanmışlarla birlikte bölünmek, ezber bozan değil midir zaten!

Kutlarım sevgiyle.