Kara kalem resim gibiYalnızsındır ıssızsındır bir bulut görürsün gökte aklından neler geçmez ki el ele yürüyen bir çift görürsün yolda sancı ne ki hüsran ne ki yüreğindeki acı zehir olur kaplar tüm tenini özlediğini hissedersin sevgiliyi üzülürsün ve anlarsın ki her şey zamanında ve an’a verilen değer kadar güzel an’a ona ve aşk’a artık hiç bir mevsim hiç bir iklim karıyıp içinin karlarını baharı getirmez bir dal bile çiçek açmaz örtü yeşermez artık hiç bir şey çare değildir yalnızlığının engebeli yolunda düşe kalka yara ala ala sendeleyerek ve yalnız ve elini tutan bir el olmadan hiç bir sabahına güneş doğmadan bir çift lafı bir selamı olmayan o vefasız dostlardan uzakta seni içine çeken bir girdabın mavi bir karanlığın içinde kaybolursun sen en büyük şamarı dost bildiklerinden seviyorum diyen sevgiliden yemişindir ne ilk yaz anıları ne Eylül şiirleri yoldaş olur yalnızlığına bir kara kalem resim gibi kalakalırsın gri bir sayfada renksiz ve soğuk Yüksel Nimet Apel 1/Mart/2014/Cumartesi/Bodrum |