Zamansız düşen o yaprağın
ağacına özlemi gibidir bazı sevgiler, mesafelerin hükmü yok..


|


Hasreti asi’l bir rüzgâr gibi
dağıtır dökülen yapraklarını içmin
belki savrulduğum iklimlerden dönerim
bulurum kendimi
belki biraz eksiktir aklım
sorma sebebini
ve niyesini
sadece sar, şifala kanayan yerlerimi
bir tutam gül olsun gülüşün bahçesinde kâlbimin
bir fiske su yüzümün çölünde
durulayım fırtınalarımdan
çiçekler seçeyim tohumlarında huzur yeşeren
yeşerdikçe aslına bürünen
belki tutulur gözlerimin rengi sevdanın güzelliğine
mayalanır buz olan kâlbim sıcaklığıyla kâlbinin
yeniden doğarım öldüğüm yerden belki
tutunurum gök’yüzüne.



||


Yokluğu kül seriyor gibi içime
evlat edinircesine sahipleniyor nârımı
güller serpiliyor yüreğime
elleri bir çocuğu sever gibi dokunuyor
büyüyorum sevinçlice
büyüyor
tüm kabûsları hâyr’a yoruyorum bir bir
dinlendiriyorum yorulan aklımı göğsünde
menekşelerim canlanıyor saksısında
penceremde mutlu serçeler
uçarken hevesli lavanta bahçelerine.



|||


Gümüş bir vuslat oluyor sabır - değeri som
herşeyi ahirete erteliyorum
binbir umut gözlerime yerleşiyor peşpeşe
kâlbim sığırcık sevinci
rengi hibe edildiğinden beri sevginin
ılımlı bir mevsim yaratılıyor ömrüme
güzel sözler, umutlu ayetler diziliyor tarihine takvimlerimin
âşk olsun diyor annem kederlerime
gülümsüyor
gülümsüyorum
öldüğüm yerden başlıyorum yaşamaya
grilerimden öpüyor şiirler
gökkuşağı gözlerim..

___


Amansız üşüyen o yaprağın
ağacına hasreti kağıda dizilen bu cümleler
umutkanlık çilenin panzehiri , mesafe ve bahanelerin hükmü yok..