Mahir’leştiğinden beri
Ve yolların hüseyin’e çıkınca
Daha bir katmerleşti davan
Daha bir büyüdün civanım
Gözlerin mavi değil dal boylum
Çınar uzunu can keskini yiğit efsunu


Bizi bugün güneşe çıkaracaklar
Sarı başak dalların rüzgârla seviştiği
Al basma gelinlerin yüz perçemi düştüğünde
Yusufçuklar uçuşacak bu kör galası camlardan


Önce ekmekler bozulacak dürmeç aralarından
Kızıl bir testide karanfil sunulacak/
Yüreğinde sevdayı yelken etmiş ömürlere
Annelere, kızlara, oğullara…
Yol gözleyen herkese/
Kurtlara, kuşlara, börtü böceğe…


Kolay mıdır?
Demiyorum
Çünkü bu yürek alışmadı ağaç gölgelerinde yatmaya
Akşam dolusu gecelerde müşkül olmadı
Başı düşmedi oyuklara her zaman dik
Her zaman hazır tetikte ayakları


Kangrende olsa/
Şişse topukları
Sevda ulan bu…


Karanlığın ışığa sevdası
Diyetin ilahi adalete hükmü
Ne yazar bir celladın boyun askısı
Ve hüznümü seyretse ne yazar
Yar kaçkını bir kunduzun gözleri

Kimseye inadım yok!


Eğer ayrık otları birleştirseydi dallarını
Ve uğur böcekleri bayraklarını dikseydi
En yüksek ve derin mevzulara/
O zaman kırılmazdı bir üveyik kanadı
Bir martı çığlığı geçmezdi aramızdan
Bizi biz yapan yaralarımızdan su içerdi bir serçe


Aynı göğün pırıltısında dalgalansaydı hürriyet…