Mevsim Kış !
mevsim kış !
üşüyorum belli belirsiz buğulu karanlıkta ve içimi ısıtan bir sen bir de yaşaman varlığın, varlığım sevdiğim sev beni bir ömür gecesi kalıplaşmış düzeni kıralım el ele düşelim mecnun misali çöllere mevsim kış ! üşüyorum belli belirsiz buğulu karanlıkta ve sarıyor bedenimi rüzgarla gelen kokun kokun, matemim yaşama sevincim mevsim kış ve ben artık üşümüyorum aralıkta umrumda değil çünkü ben yaşamıyorum saramıyorum kollarıma asılı resmini öpemiyorum makber denen yerin koynundayım şimdi ve alamıyorum kokunu hiçbir şey iflah etmez beni nerede şimdi o eski çağlar deli rüzgar uzun caddelerin soğuğu mevsim kış ! ve ben uyuyorum belli belirsiz şeyler oluyor kapkara mezarda çünkü ben ölüyüm... bir ömrün gecesinde ! |