Kendi Halimde YazarımÖylesine ünlü şair değilim ben gönülden yazarım Herkesi gönülden severim insan halinden anlarım Bazen çözülse de bu yolda dizlerimin bu bağları Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Her gönüle hürmet eder saygılarımı yollarım Yere düşen olursa koşarım ellerinden tutarım Beni yanlış anlar elini uzatmaz ise ben onu anlarım Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Yaşım genç değil biraz olsam da ihtiyar bir dede Elimden geldiğince ben yazarım gündüz gece yine de Gönülden sevmek gerekir derim bu dünya âlemin de Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Bu dünya gördü nice ağaları nice devlet sultanlarını Kimisi yıktı kimisi güzelleştirdi gönüldeki bağlarını Kimisi bilerek acıttı kimisi sardı acıyan acı canları Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Bu cihana gelen ölmek için değil midir cümle gelen Bir lokma ekmek bir parça aş değil midir bize yeten Kul değil midir gönülde cümle gönülleri candan seven Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Kul Mehmet’im bu gönlüm yandı külleri kaldı Gönülleri gönülden sevdim sanki bu gönülleri baldı Baktım gidenlere acep arkalarında neleri kaldı Kendi halimde gönüldeki acıları sızıları ben yazarım Mehmet Aluç /Kul Mehmet |