( Hayat istediğimiz gibi olmadığı için hayaller vardır )

Toz pembe düşlerimi doldurup gözlerime
Öyle dalsam uykuya uyanmamak üzere...

Sevgi önce yaşamayı sevmekle başlar oysa.
Hayatın olası acılarına direnmekle,
Her güzel gün için umut beslemekle
Kazanır mana…

Ve de;
Sevmek gülümsemek ve dua etmekten
Asla vazgeçmemekle…

Sevinçler paylaşıldıkça büyür,
Acılar paylaşıldıkça küçülür
İnancıyla dolsa da yüreğim…

Ne paylaşacak sevinçler kaldı elimde,
Ne acıların ardı arkası kesildi yine de…

Acıların en katlanılmazı ise;
Yaşanılası onca güzellikleri,
İnsanca değerleri, kutsal emekleri,
Zalimce yok eden insanoğlunun ta kendisi!

Ne çok yas tütüyor bacalardan,
Ne çok cenaze kalkıyor musalla taşlarından,
Göz yaşları biteviye suluyor kirpikleri.
Yakından tanıyıp bildiklerinizin
Ani gidişleri daha da acıtıyor yürekleri…

O güzel insanlar beyaz atlarına binip
Çoktan terk ettiler bizleri…

Nereye baksam alabildiğine bir boşluk!
Neye dokunsam bin pişmanlık!
Sevecek hiçbir şey kalmadı artık.
Sürüyor durmadan kendimle yaptığım pazarlık…

Bundan böyle bir demet papatya koyacağım
Yastığımın yanına her gece,
Gözümde ve gönlümde ukde kalan
O saf temiz insanca hayallerimin,
Sadık yarim toprakta yeşermesi dileğiyle…