bir kış gecesinde
dizelenmiş öyküdür
istersen kar yağmış de
istersen şiir...

göz göze geldik
’elhan-ı şitâ’dan kopan kar tanesiyle
yol yorgunu bakışlarında
tanıdık bir cezbe hâli
mavi bakıyordu kahverengi gözleriyle
konak yeri seçti kirpiklerimi
anlatısı vardı ötelerden
uzunca serencâmını
söyleşirken bakışlarımız huşû içinde
mukabil dinletilerimiz vardı
mukabele vezninde
buz kesilmişti veda ederken sema ehline
ardına alarak göğün uğultusunu
düşmüştü yola bir muhacir kafilesiyle
havadan karaya, karadan griye
griden maviye...derken-
beyaz, biraz da saydam
emsalsiz bir şekle temessül ederken
ne bâdireler atlatmıştı kalabalıklar içinde
esneterek sabrını, dokunmadan kimseye
bir kırpımlık menzile ermişti
oysa bir su damlasıydık hayat gizleyen
hâlden hâle geçmek ortak yazgı
bilmez ki kirpiklerime konmak
yüreğime dokunmaktı...
sükutumuz titreyip
ıslanınca gözlerimiz
eriyiverdik birbirimizde
bakışlarımda eriyen kar tanesi
aslına dönüyor uğultuları boğarak
akıyor yüreğime ılık ılık
...hiç düşünmemiştim
kar sûretinde geleceğini
yâdıma düştüğünde
kokundan tanıdım seni
gönlünce ak içime
inceden inceye
sükût içre kulak veririz
kış şarkıları söyleyen geceye...
#aha
(ahmetalper)
28ocak2017