GÖNÜL
Bir kış günü, akşamüstü
Rüzgar oldu, esti gönül Çok kırıldı, yâr’e küstü Konuşmuyor, sustu gönül Dövmek gerekliydi dizin Bittiği yer, idi sözün Açtı ağzın, yumdu gözün Öfkesini, kustu gönül Kötü sözler, geldi dile Bir kerecik dinle hele Seven, sevdiğine bile Birden bire, küstü gönül Gidip, karşısına çıkmaz İnadından ise, bıkmaz Mesaj, telefona bakmaz İrtibatı, kesti gönül Dedim gönül, olan oldu Söyler misin, sana n’oldu Ziyarete, gitmez oldu Dostluğu da, astı gönül Evi, yuvayı, terk etti Sessizce de, çekip, gitti Yüceleri, mesken tuttu Serdi dağa, postu gönül Uzaklaştın, adım, adım Kalmadı bak tuzum tadım Olmaz böyle gitme dedim Çekti yine, resti gönül Hele söyle ne diyorsun ? Hep dikine, gidiyorsun Sen kendine, ediyorsun Feleğin mi ? Kastı gönül Fırsattı hep, teptiklerin Kaçtır yoldan, saptıkların Yeter artık, yaptıkların Beni efkâr, bastı gönül Hedefi bulmaz sözlerin Suda kalır mı ? İzlerin Görmedi ki hiç gözlerin Çünkü çevren sisti gönül Bu gönül’e, yok ki çare Onun için, pare, pare Lüzumsuz’u vurdun yere Bu da sana, hastı gönül Sadık DAĞDEVİREN Aşık LÜZUMSUZ |
HARİKA BİR ESER DAHA OKUDUK
ÖZÜNE SAĞLIK İMANIM..