Ben vazgeçtim artık.
Sevmekten, sevmeye çalışmaktan.
Çünkü ben sevmiyorum, yanıyorum.
Çünkü ben sevmeye çalışmıyorum, kendimi ateşe atıyorum.
Mutlu olmak için uğraşmıyorum bile.
Dinlemeye üşeniyor yüreğim.
Saklıyorum kendimi kendimde,
Perdelerimi aralamaya yeltenenleride yakıyorum.
Sevimsiz bir kuytu oldum çıktım.
Belki de yaklaşanı rahatsız eden bir bok çukuru.
Kabullendim artık gerçeği, bokum ben.
Ne adam olur benden, ne bir baltaya sap.
Kendini beğenmiş kabuğumdan sıyrılmıyor fikrim ve yalnızca susuyorum.
Kalbim yıkılıyor bu gece, konuşacak bir fani bırakmamışım ellerimde.
Bu çürümüş çöplüğe tükürüyorum yine varlığını garipsediğim dertlerimi.
Kaybolup gidecek olan bu kahpe çöplüğe...
Keşke yaklaşabilse biri yüreğime,
Yaklaşmasını istediğim imkansızlar değil de,
Hayatıma fütürsuzca girmiş bir iyilik perisi.
İhtiyacım var buna, beklenmedik bir yara bandına.
Felek bana bonkör davranmadı bunca yıl,
Belkide aradığım perinin yanıbaşımda olabileceğini göstermek istedi.
Ama körüm be,
Gözlerimin açılmasını isteyecek kadar gücüm dahi kalmadı.
Sıkıldım senden de,
Gidiyorum,
Yüzünü bir daha görmemek dileğiyle,
İyi geceler kendini beğenmiş yalnızlığım.