Özden göze yine hasret yağıyor.
Hüzün güzel;
Gece ıssız ve yalnız...
Sokak lâmbaları,
sadece ortalığı aydınlatan.
Ne senin gülüşün kaldı,
ne benim umudum.
Küsmem kendime artık.
İmkânsız bekleyişlerle,
sabahı yapmak.
Ve hüzzamın çıldırttığı,
o ruhun;
haykırışlarını yazmak yine.
Kopma pahasına kendimden.
Oysa ne fırtınalar kasırgalar atlattım ben?
Kahır dolu anları ertesi günlere gönderirken !
Aşk,
kar tanesinden çiğ damlasına kadar,
sesleniyor.
Görüyorum !
Bir müziğin notasından,
ruhuma işleyişini hissediyorum.
Ve,
duamın sığınışından,
tanrıya;
’Seni seviyorum’
diyen nidalarını dinliyorum yüreğimin.
Ey her şeyin sahibi !
Bilirim ’Aşıkların çilesini dolmayan.
Bilirim belâyı neşe diye,
süzüp özüne,
ille de ’Sen’ diye, yudumlayan sevdiklerinin,
sarılışını gecelerde sessizce.
İçim yanıyor.
Kanıyor halâ yaram.
Bilmiyor kabuk tutmayı?
Zerremde susmayan talihsiz sevdam.
Öğrenmedi bir türlü unutmayı.

...
Nigâr Güler.
20/01/2017