TEK KİŞİLİK KOVALAMACA
Gün ağarıyor
saçlarına kızıl bir gölge değiyor Teninde unutulmuş bir yakamoz ışığı Ruhumun ufuk çizgisinde kovalıyordum seni Uzaklaşıyordun Ben kıblemi dönüyordum sana Yirmi dört vakit seni yaşıyordum Her sabah düşlerimde kanatlanıyordun Maviye yıkanıyordun, maviye dokunuyordu tenin Uzadıkça uzuyordun seni düşlediğim geceler kadar Çaresizce bekliyordum Gelmeyecektin İnancım zift gibi yapışıp kalıyordu zemine Raylarına bir yenisini eklediğim vagonun ardından koşuyordum Sahipsiz istasyonlarda rastlıyordum kendime |