Yine eskilerden bir şiir.. Şiir diyebilirsek adına şu alemde kimsenin mevkiinde gözümüz yok bilinsin için tüm samimiyetimle SAYGILARIMLA

Ben Asiye sadece Asiye
Aslında ben, kimsenin hiç bişeyi olmadım, olamadım hem
Ne bir sıfat, ne bir fiil, ne bir bağ, öyle bir kadın işte
Ne kırmızı bir inciyim bir pembe güle,
Ne de bir kedi, bir ciğercide..
Bir gün birisi beni canlandırmak isterse,
Benim için;
Gördüklerini yazan, hiçbir kalıba sığmayan,
Hiçbir uslûba uymayan biriydi dese,
Tam uyardı kimliğime..
Kalabalıkların içinde yalnız yaşamışım ben..
Defa defa değişip yenilendim hem,
Sıradan olmadığımı bildim hem
İnsanları hep sevdim hem
Hatta, düşmanımı bile sevmeyi öğrendim ben.
Canı olan her şeyi sevdim..
Asırlara meydan okuyan "taşları" sevdim hem
Benim olanı benim gibi, senin olanı "senin" gibi sevdim ben
Sevgimin hiçbir zaman yetmediğini gördüm hem
Onu da çok iyi öğrendim ben.
"Güzel" benim olmasa da, güzele güzel dedim hem
Can yoldaşlığı için kalemi seçtim ben.
Balıkçıları uzaktan sevdim,
Cafcaflı yaşamları uzaktan,
Fakirlikte gördüğümü gördüm;
Evime getirmedim ben..
Neyin fakirlik, neyin cimrilik olduğunu ince ince düşündüm hem
Zenginlik hayallerine, bir daldım çıktım;
Hayal içinde hayal olduğunu hemencecik gördüm hem
İsmimi değiştirmesem de,
Kendime sıkça yeni lâkaplar edindim ben..
Bir avuç hayal; unutkanbayan; mahmure; meccane
Bunlardan birkaçıdır sadece.
Büyük insanların, küçük arkadaşı gibi gördüm kendimi ben
Bazen büyük insanlara bir nokta ettim kendimi hem
Bazen bir sabırtaşı,
Bazen geçici bir can yoldaşı;
Bir şeyden hiç şaşmadım ben, hiç usanmadım hem
Bir şeyden hep eksik kaldım,
Bir şeye hep hasret kaldım ben..
Onun adı hiç değişmedi hem
O "samimiyetti" onun adı "samimi can"
Ben samimiyeti çok aradım, aradım, ararım, çok ararım hem
Asiye