Ben tuhaf şiirler okumayı severim
Lokmalar bağımsız koparken damaklarımda
Tıkırtılar şeker
Lıkırtısı çayın
Sıcak bir ateş
Beklerim gökyüzünü
En kimsesiz olduğu zamanda
Koparılır dileklerim
Bir yıldızı var beni tanıyan
Uzunca zamandır
Bide efsunluğu
sabahın
Dinleyen sıkan bayan
En efsun vakitlerinde
Anlatırım bende
ayan beyan
Hislerimi

Dedim ya hani
Tuhaf şiirleri bilirim bitek
Odur bahislerim
Bir od tanesi sinsice yakan
Kitabım tutuklu
Köşesine çekilmiş
Açık Sayfa yetmiş beş
Ayraç eski
Son satır ıslak
Vakitlerden gecenin üçü
Kimsesizler delirmiş gibi
Uluyorlar duyuyorum
Ve sakin yatak
Ansızın
Uyukluyorum

Evet tuhaf şiir okumayı severim
Ocakta
Ama bırakın tuhafı
bir şiir bile okumadım
o ocakta
Anası okudu toprağın
Dolusu kurudu çığlığın
Astarı boyadı sözleri
Gözleri süzdü dizeleri
Ama ben okumadım

Küstüm kuşlara
küstüm çünkü
Acımadım o kimsesizlere
Yer yarıldı da ben gök ustu
Aşk dirildi de feryadı bastı
İstemek kaldı sadece
İstemek
Ama sadece istemekle kaldım
O kanatları
Bende bu yüzden ama’lardayım
Ama ne istedim olsun
Ama ne istedim göreyim

Bilmek mühimdi denilen
Bulmaktı zorunluluğu insanın
Bendini
Çözmek gerek şifrelerini yaşamın
Der gibi ötüşleri kuşların
Ve salmak kendini
Gök gibi göklere...
Perde isli
Tik takı saatin
Küçük bir düş
Ve bir gülüşle
Yeni bir güne
Kanatsız
Uyandım...