Koğuş doldu hıncahınç
ranzada iki çiçek yatıyor,açmamış daha
duvarlarda posterler
yıllar hala bizi gösteriyor
nesiller halinde sürümüz devam ediyor
bir gençlik ki kaldı bir devirde
hemen dolabın arkasında saklı emanetler
gardiyan gelir şimdi elinde tepsiyle
iki top ekmek
iki sıkımlık limon
yarım tas çorba





neşet sazında bir şeyler karıştırıyor
telleri arasında geziyor ayakları
sessiz mi sessiz
kimseyle konuşmuyor
70’ler 80’ler 90’lar eriyor öylece
düşlüyoruz hep beraber
yuvarlak bir masanın etrafında
sarı çizgilerin üzerine siyah bir örtüyle
herkesin kafasında birileri var
burada değilmiş gibi
yaşıyoruz





bizim koğuş doldu hıncahınç
hatta inanır mısınız sığmıyoruz bile
ekrem iki kişilik volta atıyor şu daracıkta
ağabeyler çekiyor tesbihleri 33’lük
çoğalıyoruz durmadan
iki çiçek büyüyor ranzada,güneş görmeden
suluyoruz,suluyoruz sevgiyle
güneş doğuyor biliyoruz
hatta daha da fazlasını
anneler,kadınlar,bebeler de ölüyordur şimdi
gardiyan tekrar yaklaşıyor
ayak seslerini ezberime kazıdım
sağlam basarsa yere yemek getiriyor
toz kondurmuyorsa yeni çiçekler geliyor
hep söyledim susmadan
burada çiçekler çorbayla büyümüyor





yine akşam indi bizim koğuşa
göz gözü görmüyor.














’Aralık