yosun tutmuş zamanları
parlak fayansları.
neden mi,
umuma açılmış olmalı
zamanlardan sonra..





miktar evvel
tekine kırmızı tekine siyah pabuçlarını..
çıkıyor tahta basamakları.





yola devam.




üst kuşaklar başsız kazsız bırakırlar mı ki bizi,
dedim içimden.
ben zaten hep içimden.




o zaman da korkular belirir mi
yanaklarımızda
biz yaş alınca
sahipsiz kazlar gibi..





ne acı.





bizim tepelik canlanır da çoğun usumda,
yine o vakitlerden bir vakit.
bu sebepten.




annem,
benim annem öper taşları
ağlaya ağlaya.
babamı ise gözlemlemedim hiç.





teyzeme lahit olmuşken öykündüm.
hatta o yolları o sahne için teptiğimi bilmezler.





bilmezler,
ben öykünürüm.
arayışlarım hep bunun içindir
benim.





fakat düşününce bilemedim,
o akşamlar annem mi olurum
yoksa mı teyzem?





ne acı.
umuma kapalı bir sancı.
irkilir gençliğimde
biri pabuçsuz
kazsız başlar gibi..