ALIŞIK DEĞİLİM BEN BÖYLESİ AYRILIKLARA
Bir zamanlar çocuktum
Bana gülümserken gördüm yüzünü Bir rüzgar gibi esip geçtin hayatımdan Kimim kimsem yok benim Alışık değildim ben böyle ayrılıklara... Yağmurlar yağardı bir zamanlar Buluştuğumuz serin parklarında Islanırdık beraber yapraklar arasında Ellerini tutarken ısınırdık ikimiz Gönülden bakışırdı gülüşlerimiz Ama ne fayda, çaresi yok Uzun saçlarını tarardım ara sıra Kimim kimsem yok benim Alışık değildim ben böyle ayrılıklara... Dostça ağlaşırdık kimi zamanda Unutulmaz anılar bırakırdık oralarda Gözlerimiz yaşlarla dolardı Hüznü basardık bağrımıza Bir sel olup alıp giderken gurbet Ardından ağlardı tabiat Öyle zor gelirdi bana Coşkun dereler gibi sürüklendi sevgimiz Hem de ta okyanuslara ulaştı Kimim kimsem kalmamıştı Alışık değildim ben böyle ayrılıklara... Yalnız kaldım ben de o yeşil parklarında Oturup durdum banklarda Ağladım hep kuşlarla birlikte Andım yine dün gece seni O mahsun yerlerde Bir zamanlar çocuktum Kimim kimsem kalmadı Yolun kıyısına geldik Alışık değildim ben böylesi ayrılıklara... Behçet Bük 1638/12.12.2016/00.01’Eskişehir |
Yeni yılınız güzelliklerle dolsun günleriniz kutlu olsun.
Yüreğinize gönlünüze sağlık, 2017’de mutluluklar dilerim…
Şiirinizi çok beğendim…
………………………….. Yeni Yılda Saygı ve Selamlar…