Ki Ben
Ki ben ölemedim mevsim yine gözlerin
Gözlerin, gidişin resmi yani sonbahar, Oysa... Oysa ne çok severdim çocuk telaşlı gözlerinde gecelerce büyümeyi Ne çok severdim uçurtmalar uçurmayı özgürlük kokarken avuçlarında Avuçların yüreğimin oyun bahçesi, ne çok severdim kokunda nefes almayı, Sen diye diye ninniler eşliğinde gök bildiğim yüzünde. Gök yüzü olmayı... Sen şimdi yine çok gör bana Yine çok gör, koşmayı teninin sıcaklığında Dudaklarında yudumlamayı hayatı, Ve sonra... Yani bir aralık günü gecesinin herhangi bir vaktinde Her hangi bir anında tutunurken sevdaya parmak uçlarım Yine ve yeniden kırılırken aynaları retinasının gözlerimin Sen yine çok gör bana sende çocuk olmayı... Yeniden yürütülebilen filmler gibi Biz de hep yeniden başlasak, sona gelmeden Hep yeniden... Sonra hiç bir serçe ağlamaz eşinin başucunda son nefesinde olmazsan, Ve bilindik şairler vazgeçer sevmeyi martıları En çok İstanbul eski İstanbul olmaz örneğin Ben eski ben olmam, Sen sevdiğim kadın; hiç olmazsın Ben olmasam... Sonra şiirler olmaz Kalemlerin bir anlamı olmaz vesselam, Ve kelimeler işlevini kaybeder Kör dilsiz kalır yüreğimin abecesi Ve aslında amaçsız kalır sen olmazsan tüm alfabem... Duy ey ey en ulaşılmazım Nazenin sözlerinden bir bukle yolla Şöyle ç’ay kokusunda Bahar kokan parmaklarından Bir cümle yaz bana Sana söz iki elim kanda olsa geleceğim Sen yeter ki ’’Gel’’de... |