SENİN YOKLUĞUN
Yorgun bir gecenin
koynunda yıldızlar mahzun, aydan dökülen huzmelerin dalgalarla temasında, yakamozlarda ürkek, rıhtımda tek başına demirleyen eski püskü sandal gibi, rüzgarın her esintisinde yalpalayıp dururken, hayattan bir beklentimin olmamasıda cabası. Sol yanım ise darbelerden hurda haş, bir halde. Beni benden alan sensizligin kor ateşiyle, sonsuz acının küllerinde savruluyorum. Kimbilir? Belkide! hayatla olan tüm bağlarda kopmak üzeredir! Netice olarak tüm olumsuzlukların gölgesinde, meçhule giden yolculuğun vakti gelmiş geçiyordur bile. Mete Tekçe |