Hayatınız da en değer verdiğiniz kişiyi ve de Hayatınızda en son bile yapmak istemeyeceğiniz şey. Onu üzmek, canını yakmaktır. Gözünden bile sakındığının gözlerini yaşla doldurmak ışte bu vicdanı azap diyarına sürükler..

Bırakmıyor yakamı hayatın imtihanı
Sökemedim kalbe bulaşan iltihabı
Zerre kadar önemli değil itibarım
Düşünmedim sanma sakın intiharı

Harlıyor her nefes, vicdanımın harını
Ben düşünmedim sensiz olan yarını
Sessiz kalmam gerektiren sözümü unuttum
Çekerim, hakettiğim sensizlik kahrını

Halinden ötürü uykular kaçar
Her lokma kalır bir bir kursakta
Vicdanım kurt gibi içimi parçalar
Dinmez, sinirden kendime vursamda

Bilirim artık ne etsem faydasız
Senden başka herşeye beden duyarsız
Mahvettim bize dahil her şeyi
Şimdi kalbim benden rahatsız

Ben yıllarca sarsıldığın hamleyi yaptım
Uçtu gitti yepelek güven, döner mi?
Gönlündeki yerimi bir hatayla sarstım
Uçtu gitti kelebek, tekrar konar mı?

Yayıldı yaptığım, şahsımın azasına
Çekecek acının her bir azabına
Seni bu hale düşürdüğümden
Uğrucam kalbimin bin bir gazabına

O gün hatırlamalıydım sözümü
Aklım senden başka birşey görmedi
Sabretmeliydim, buydu çözümü
Uğruna, aşkla sunardım ölümü

Nefret eder benden her hücrem
Kin kusar yüzüm ayna karşısında
Parçalar kendine kahr olur ruh ve beden
Pişmanlık ilk kez son safhasında

Haykırışım dönmeyeceğin için değil
İstemsiz sebep olduğum acından
Oysaki zarar gelmesin diye
Sakınırdım ben herşeyi saçından

Duadan başka elden birşey gelmiyor
Gönül evim ilkkin sağlığını istiyor
Sen böyleyken zamandan geçilmiyor
Rabbime sığındım, kalbim başka yol bilmiyor

Samanlı dağlarından duyulan ferhadın
Yüreğimi inim inim inletir
Kafkas dağlarındaki karlar
Bu yanan vicdanımı mı dindirir?