garip..
zaman dondu.
zaman dondu ellerimde. çiçeklerini ezdim minik örtüsünün yapraklarında. bir parça oyaladı, bitmek bilmeyen esaretimi. yok, olmuyor, susmak bilmiyor.. ne çok konuşuyor uzağında kulağımın, diyorcasına ve okuyorcasına geziniyorum sözlerini. tekrar ciddiyete bürünüyor kılıfım. çatışıyor hafiften gülesilerim. gülmek gülmek istiyorum. hatta delirmek mi diyorlar o ana. sonunda tutulmuyor içimde dişleri , kahkahamın. tutmak olmuyor, mecburen bırakıyorum bir ara aralıktan aralığın. zaman! geçsene ey zaman diyorum. bak, fiile husumetim doğuyor yeniden. anlamsız plandaşların projeksiyonlarına takılıyorum üstelik. oysa anlamsız, anladaşçığım. gittikçe düşüyor kontrolmetresi sükunetimin. ötsene ey Notr’ün çanları diyorum artık ve bir sıyrık, müşfik bir gemiden çıkageliyor, aniden. nasıl kaçıyorum. bilemezsiniz. içimden. dur. dur. susma yabancı. örgü yeleğimin pembeliklerinden sökülüyor hayallerim benim, diyecekken yeniden işliyor, zaman yeniden. |