KARMAŞA
KARMAŞA
çoraktır vücudumun toprak yanı, sînem bulanık. berrak bir akış bekler yeri eşelemekten bunalmış çakıl taşları bırak kendini de su yürüsün ayazda kalan salkım saçak ağaç köklerine. örtünerek hayatı, uzanarak göğe eşlik etsin yıldızların secdelerine. sen böyle akmayınca geçer mi bu iklim? nereye baktığı belirsiz gözlerle giderken kendimden seni okudum buğulu pencerede biri uzunca iki hece damlalar siliverdi camdaki izini. bellek karmakarışık havada kar kokusu yağmur karla karışık buruk tebessüm, istem dışı hareket- hatırlayınca... yakasız gömlekte iliği olmayan düğmeyi... #aha (ahmetalper) |