Acım acısını doğuruyor sanki içimde
Her gün biraz daha ağırlaşıyor
Biraz daha katılaşıyor yüreğim
Gecenin bir vakti
Sabah olmak üzere
Gözyaşlarımla yalnızlığın resmini çiziyoruz
Silmeye çalıştıkça yırtılan
bir kaderin sayfalarını birleştiriyorum
Hikayesi paramparça bir kadın
Silik çizgilerden kalan anılara sığınıyorum
Delirmek üzere olduğumu hissediyorum
Kafamda susturamadığım sesler şöleni

Tanrı’m hiçbir şey hatırlayamıyorum
Bir şeyleri unutmak isterken
Kendimi silmişim
Altında kalmışım enkazımın
Ses bile çıkarmamış canı yanarken kalbim
Son hamle öldürücüydü oysa Tanrı’m
Hala yaşıyor olmam haksızlık.!

İçim dökülüyor anlıyor musunuz
Karanlık geceden başka dinleyenim yok
Hergün biraz ölerek intihar ediyorum
Yok oluşumu perdeliyorum
Lütfen kimse açmasın derin muhabbetleri
İçeriye Güneş girsin diye

Tozu alınmaz artık kaderimin
Parlamaz gözlerim bir daha
Bir çift balona havalara uçmuyor artık yüreğim
Ben ağustosun son günü zaten ölmüştüm