Ayda oturan adam
rüzgarı kesik bir sokak şekeridir istanbulun
içmekle bitmeyen bir kahve eski boğaz yolu gri şehir parlar ve caddeler insan diz boyu ‘nefes alan tek şehir’ hiç yolunda değil uyku metalin hıncına gerek yok yumruk bile salar korku selam vermek haram ama yakın toprak bize dolu durmuyor yol bitmiyor kaldırımlar toz dinmiyor istedim bende nefesi olsam bensiz istanbulun |