bulmadım
aradım durdum boş sokaklarda
kaybettiğim gençliğimi, çocukluğumu çocuk kalmak ne güzelmiş meğer büyüdükce anlıyor insan değerini zaman ne kadar acımasız bir cellat hiç yaşatmadı bana çocukluğumu hiç inmedi sırtımdan geçim derdi neydi sahi gülmek nasıl birşeydi şimdi pazar günleri parka giderim bir köşede oynayan çocukları izlerim gözlerim dolar içimde fırtınalar kopar bilmez kimse içimde yanan o ateşi çok güzel oynarım aslında ben gülerken kimse bilmez ağladığımı içimde kopan fırtınaları bir canım kaldı vermediğim oda emanet.... :’( :’( :’( |