EN DERİNLERDE....
yapıyormuş işte insan,
insan kaybedip kendini, sırf kaybetmemek uğruna sevdiğini, yapıyormuş herşeyi... gecelerini zehir de ediyormuş, kalbine yazıkta ediyormuş, perişan da ediyormuş kendini... bakıyormuş sonra geriye dönüp, kızıyormuşta kendine, neden? Neden? diyormuş, neden sevdim de, tutuldum bu belaya diyomuş... olgunlaşıyormuş sonra, farkında olmadan, alnındaki çizgilerle, saçlarında ki aklarla olgunlaşıyormuş... tanıyormuymuş insanları artık ne, gördüğü yanlışta hep, hatırlıyormuş yarasını, taaa en derinlerde... bir yandan üzülürken, diğer yandan seviniyormuş geçirdiği yıllarına... bakıyormuş ki kimi pişmanlık, kimi iyi yaşanmışlık... güneş doğuyormuş sonnra, olduğu gibi her sabah... bu güneş bir ona mı doğmuyormuş, onu görmüyormuş sanki... gece ay bir ona mı küskün yoksa, karanlık bulutların arkasında. bir ona mı göstermiyormuş gökyüzü, parlayan o yıldızlarını... özlüyorrmuş insan işte, öyle bir zaman geliyormuş ki, pişmanlıklarını bile özlüyormuş... bakıp aynaya sonra diyormuş ki; bana yaşatana bile düşmesin bu acı, olmasın böyle dünyası... |