MENDİL SATAN ÇOCUKCaddenin ortasında mendil satan bir çocuk Soğuktan yüz kızarık elleri üşüyordu Boynunda ince atkı eğninde yırtık gocuk Buz tutmuş kaldırımda kayarak düşüyordu Henüz daha küçücük altı yedi yaşında Taktığı eski bere kir tutmuştu başında Belli ki üç beş kuruş kazanma telaşında İnsanların ardından masumca koşuyordu Elinde birkaç mendil perişan üstü başı Mesken gibiydi sanki ona kaldırım taşı Çapak tutmuş gözünde kurumuştu gözyaşı Yerli yersiz durmadan sırtını kaşıyordu Müşkül haline karşı aldırış eden yoktu Ayazla gelen rüzgar sanki canına oktu Körpecik bedenine bu denli acı çoktu Yaşadığı meşakkat haddini aşıyordu Pes etmiş gidiyordu ardına baka baka Umudunu tüketmiş salyası aka aka Belki sokaktan farksız sığındığı baraka Kim bilir nasıl viran bir yerde yaşıyordu Hayaliydi besbelli sıcak bir aş ve yuva Talihsiz hayatında mendil satmaktı deva Biraz para kazanmak onun için tek dava Çektiği onca çile gözünden taşıyordu Murat Gökçe Karsî 17.11.2016 |
Güzel şiiriniz içten duygularla yazılmış, defalarca okumak istedim…
Kutlu dileklerimle.
Çok Beğendim.
…………………. Saygı ve Selamlar…