Ben üniversite öğrencisiyken 1 Haziran 1992’de Rahmet-i Rahman’a kavuşan, o zamanın şartlarında Ankara’dan Kayseri-Pınarbaşı-Tokmak Köyündeki cenazesine yetişemediğim, şiddetli yağan yağmur sebebiyle ve "açılmış mezar beklemez" denilerek ben varamadan defnedilen babama sonradan yazdığım ağıt.

Gölgelenmiş akça yüzler
İçin için yakınıyor
Sürmelice kara gözler
Bir boşluğa bakınıyor

Konuşurdu dağlar gibi
Derin ırmak çağlar gibi
Gökler bile ağlar gibi
Yağmur yağmur dökünüyor

Açılmış Mevla’ya eller
Rahmet diliyor gönüller
Bülbül gibi öten diller
Konuşmaya çekiniyor

Cana ecel geldi diye
Bir gül daha soldu diye
Babam Osman öldü diye
Mevt salası okunuyor

Hasta imiş, aramadım,
Başucunda duramadım
Namazına varamadım
Bana tavır takınıyor

Hangi bir derdime yana’m
Nerden göçüp nere kona’m
Bağrı yanık garip anam
Melül melül bakınıyor

Hayat bir çocuk masalı
Yalanmış dünyanın malı
Musalladan kalktı salı
Dağ yerinden yekiniyor

Şahitlik eylesin ümmet
Etmedi kimseye minnet
Ağ elleri sanki Cennet
Kapısına dokunuyor

Mülki yetim kalmak zormuş
Felek dalımızı kırmış
Yalan dünya sofra kurmuş
Her gün insan tıkınıyor


28.05.2011 00:00 Ankara