VEDA'M VAR
Veda’m var
Türküsüz, zılgıtsız, kılçıksız,lal Kosinüsünü sinüsünden söktüm kalbimin, Böle, çarpa,açı açı veda’m var.. Kime küseceğim? Suya mı? Ağaca mı? Güne mi? Doğdum diye Anama mı? Ölümle barışacağım, gücenişe veda’m var Sabr’a, selamete, senle sensiz sürgüne, Bekleyrek bir güne veda’m var Varsın soluğumun; bir beyazın gölgesinde dolsun miyadı Yenik düştüyse gönül bir tene konmuş buluta Kanım dolaşmasın, damarıma, iliğime, hücreme de veda’m var Umudumun yegane, O mevlaya tamahı var Gurbetin vuslatı varsa, Efkarın da şahı varsa, Gecenin sabahı varsa, Nefsimin ne günahı var? |
hem nefis senindir.
yani kişi denilenin.
kişi kim ki?
insanın kendisi.
veda önce kendinedir. başka birine veya başka bir şeye değil.
gitmek, kaçmak, kaybolmak.
yok olmak diye bir şey yok...
sevgilerimle...