Özlem kırmızıÖzlemek başımda mıh tomurcuğu gönlümüzde yan yana bırakılmış son baharımızda suretimiz aynada kırılmış gerçeğimiz acı soğan! soluksuz kalırmış insan karanfilin keskin kokusunda Eksilmeyenim kalmadı o deli hallerim sert vuruşlar yapmıyor artık dizelerim suyu yakan şair gidiyor deme bir kez de isyana bir es ver düşüyorum ellerinden anlasan Yudumla göz yaşlarımı ve adreslerinde bulunamayan insanlar gibi kaybolmadan bulsan Bizde zeytin ağaçları hep öndedir şair portakallar ardında turuncu mis gibi kokar hey çocukluğumun tek ekşi narı ellerimden dökülüp toprağa özledim kıpkırmızı gel! kimseler o adreste oturmasa da...! 23.10 11.11.2016 Jale KESKİN |