Her gecenin bir yarısında
Açınca yüreğinin ceviz kaplamalı çeyiz sandığını
Çıkın çıkın dert dökülür ak saçlı kağıtların kucağına
Buruk bir tebessüm gizlenir gamzelerinde
Dilin varmaz ki ihanet kokan ağıtlar söylemeye



Bohçalarsın gri hüzünleri gerisin geri
Sarar sarmalar birde arnavut düğümü atarsın sıkı sıkıya
Saklarsın rengarenk sevda nakşedilmiş
ömür yastığının altına
İçten içe küsersin o
hiç yüzüne gülmeyen bahtına
Bir de sürüklendinmi
ellerinden tutmadın diye
beddua edenlerin ahdına
Kifayetsiz kalır o anda bütün sözlerin
Buram buram zencefil kokar çatısı çökmüş gözlerin



Taş duvarlar terler yanık sesinden
Demir perde tir tir titrer ürkek nefesinden
Çatılıverir gecenin yay gibi kalem kaşları
Yanaklarından aheste aheste inerken
Bir anda buz tutar inciyle işlenmiş sırmalı göz yaşları
Ağı zehre döner şafakta
şakülü kaymış umut aşları



Ya..Güneşin koynunda uykuya dalan
ilk sevda serüvenine ne demeli
Onu güzellik uykusundan uyandırmadan
Hemen yürek közünde
Karanfil kokulu bir çay demlemeli
Samanyolu civarına tozpembe
romantik bir masa kurup
Bütün acılarını emlemeli
ki..sonra..hüzzam şarkıları silip dudaklarından
Usul usul kalbine inmeli

Nafize