Abla.

Vuruldum yüreğimin en derininden
Kurşunu çıkaran sen oldun abla
Sırtımı dağlara yasladım sandım
Dönüp baktım o senmişsin abla

Çöllerde kaldık leylam ile susuz
Gözyaşlarından dolmuştu testimiz

Canım ablam

Hastalandım
Derinlikerinde zihnimin
Bu dipsiz kuyuya
İpi atan ilk sen oldun

Gecelere kardeş yazıldı adım
Yastığımın bir ucu sen koktu ablam
Düşmanım oldu
Yalınayak dikildin karşısına
Dostum oldu
Yüreğindeki zemzemlerden demledin
Güneşten daha sıcak çayımızı

En çok iyilik ettiklerim
Şarabını düşmanımın gölgeliğinde
Kaldırdı şerefe abla
Sen de benimle yanıp yanıp kavrulurken abla
Değmezlermiş
Onlar yılanla dost oldular
Biz vefasızlardan kurtulduk abla

Hep hüzün hep acıydı hayatın
İki göz taş evi saray yaptın
Benim tebessümlerimde gülümsedi hüzün

Annem öldü ya
O kalp hep bomboş kalır sanmıştım
Sen o boşluğa kendi kalbini koydun abla
Hemde kocaman

Sen dipsiz kuyuya sönmeyen bir alev oldun
Sen geceme meşale oldun beni şafağa götüren

Acılarımı gökteki yıldızlar gibi
Bölüp bölüp kovdun abla
Sen ruhumdaki kırıklıkları Gücenmişlikleri
Tekrar tekrar yapıştırdın ablacığım

Dostlarım hep neden bu kadar mutlusun derler
Düştüğüm yerde ablam var
Düşlerimde bile
Elimden tutan

Seni sorarlar
Öğüründen varmı derler
Yok ama o herkese abla olur derim

Benim gök kuşağı kadar güzel ablam
Sen hangi nur yüzlü kızlara anasın
kıskanırlar söyleyemem