HİCRAN (172)Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Lise1.ci sınıftan 2.ci sınıfa
geçtiğim yaz yazdığım bir şiirim. HİCRAN (172) Kaldırımlar kalaba, yine her taraf dolu. Bir tanıdık bile yok, gördüğüm samanyolu. Kaldırımda gezerken bana mehtap gülüyor. Arkadaşlı yollarsa şimdi beni üzüyor. Ey zaman; nerde kaldı, geçen o tatlı anlar. Şimdi yeşil sahilde bir ayrılık hüznü var. Daha dün beraberdik, bugün ayrıyız, neden? Nerde şimdi kim bilir, dünkü yanımda giden? Yalnız dolaşıyorum içimdeki elemle. Ama kim bilir belki olmak ister benimle. Ipıssız, kapkaranlık, loştur şimdi bu diyar. Düne dönülmez artık var önünde bir duvar. Duvara toslamayan şimdi değil avare. Ama kader düşürdü buna bizi, ne çare, İlhan ATEŞ (Zayi Ozan) Ordu, Ağustos 1971 Yayın :02/11/2016 Çarşamba www.edebiyatdefteri.com/siir/1056311/ Şiirin Hikayesi : Lise1.ci sınıftan 2.ci sınıfa geçtiğim yaz yazdığım bir şiirim. |
Nerde şimdi kim bilir, dünkü yanımda giden?
Lise yıllarında her öğrencinin yüreğinde bir şair yatıyordu diyorum.
Tebrikler, kutlarım.