DURGUN...
Ağlıyorum sessizce içten içe,
Kaplıyor ruhumu ılık ılık bu acı tebessümler yine, Susuyorum, sustukça birikiyorlar gizlice, Sel olup taşıyorlar yüreğimden kendimce, Kalbim umutlara yelken açıyor her gün, Umutlarım, zamandan gün almış sanki suskun, Vakti gelince öten kuşlar gibi, Demleniyor birkaç gün. Susup sessizliğe karışıyorum, Herkes kendi aleminde bir ben yokum. Ruhumsa bedenimden yorgun, Sonlar alışıktır beklemeye herhalde, niye durgun? |