Dünyamızda savaş mağduru binlerce çocuk var. Onların çektiklerini görüp duygulanmamak mümkün mü ?

BİR ŞEMSİYE YOK MU BABA…?

“Savaş mağduru bütün çocuklara…”

Korkuyorum Baba,
Günlerdir susmayan bu sesler,
Hiç kesilmeyecek mi?
Dinmeyecek mi patlamalar,
Kafamın içinde uçuyor sanki
Füzeler…

Dışarı çıkmak istiyorum,
Gezmek, çiçek toplamak,
Hepsinden önemlisi,
Oynamak istiyorum
Arkadaşlarımla,

Çocuğum ben Baba…

Kimse için kötü düşünmedim,
Kötülük bilmiyorum.
Neden bu bombalar Baba,
Neden hep bize atılıyor
Niçin susmuyor,
Anlamıyorum…

Biliyor musun Baba ?
Bir ara sesler kesildiğinde,
Soluklandığında bombalar,
Dün dışarı çıkmıştım ya…
İrem’lerin evine
Bir füze düşmüş…

İrem yok artık Baba,
Hiç olmayacakmış
Annesi ağlıyordu,
Perişandı.
Küçük kardeşi Ali ile
Babası Ahmet var ya,
Yaralanmış
Hastanedeymiş…

Diğer arkadaşlarımdan
Ömer de ölmüş.
Ayşe ile Mehmet’i
Babası almış götürmüş
Gitmişler buralardan,
Dönmeyeceklermiş…
Ben artık hiç dışarı çıkmayacağım Baba,
Arkadaşlarım yok,
Kendi mahallemde
Yalnız kaldım.
Bitmiyor bu patlamalar,

Hepimiz ölecek miyiz Baba…?

Biraz uyu kızım,
Diyorsun ama
Uyuyamıyorum Baba,
İrem geliyor gözümün önüne,
Ali, Ayşe, Ömer geliyor.
Kapı çarpsa irkiliyorum,

Çok korkuyorum Baba…

Bitecek kızım diyorsun ama…
Günlerdir bitmiyor Baba,
Yağmur bile bu kadar uzun,
Yağmadı buralara,
Bu kadar çok bombayı
Nereden bulmuşlar Baba…?

Hani yağmur yağınca
Çekinmezdik ıslanmaktan,
Şemsiyemizi açardık,
Korurdu bizi,
Üzerimize düşmezdi yağmurlar,

Hatırlıyor musun Baba…?

Bir şemsiye yok mu Baba…?
Kocaman, koskocaman
Bombalara dayanacak kadar güçlü,
Açsak…
Korusak bütün insanları,
Ölmeseler, yaralanmasalar,
Arkadaşlarım gibi.

Bir şemsiye yok mu Baba… ?

Mehmet İNAM
25.03.2003 İstanbul