Hayat Avucunda
Gökte yıldızlar var, niye parlar?
Meleklerin evi midir yıldızlar? Sonbaharda yapraklar dökülürmüş, Neden herkese söylemek yerine, dolu dolu ağlar bulutlar? Sevgi denilen paylaşımsal duyguyu, neden herkes içinde saklar? Sevince dış kapı edilirmiş insanlar. Neden geç öğrendim ben? Sahteymiş her gülücük, her bi söz, Neden hiçbişey çözemedim ben? Hayat avucuna aldığı insanı huzur etmezmiş, Neden avuca alınan oldum ben? Susmak sabretmekmiş, neden sabrettikçe kurudum ben? Anladım ki malesef ömür denilen masal acıymış, Ha yaşam cehennem, ha dünyada misafir. İki yokolduğun yaşamın ikiside bir. Yorgunum, bırak gideyim dünya, Tek kapım olacak kabir... Özlem KANDEMİR |