Ey ağıdım sus gecesine düştüm
Uyandım
şafak ile baktım uzun munzur`lara
yıldırımlar susunca
Ben yıldızlar bıraktım
o çıkılmaz uzun tarlada
Bir şiir gibi hazin
siyah beyaz karlı bir kışta
Veda saatlerinde
ağladı göz bebeklerim
ayrılıklardan yana
yalnız bir sokağın çıkmazında..

yüreğimin kanı dökülüyor
kıpırtısız her gecede
saydam kaldırımlara
sonbahar içime gömüldükçe
gözlerinde devrim şiiri
Kalbimde sakin bir
yalnızlıkla atıyor
güvercin gözlü esmer hüzünle.
*
kelime yangınları gibi
içimdeki her duygu
buruk bir gül
tedirgin bir gölge aynada
yüreğime yapışan
aşk lekesi kendi gölgesinde
Esrik hüzünlerin galasında.

kaldırımların eşiğine
düşen korkulara yürüdüm
umudun en cesur hamlesini
bir gerçeğe
tutunmuşluk türküsünde söyledim
adım adım öte ledim
en yorgun yalnızlıkları
içinde yaralı
karanfil kokulu dağlarda.

Bazen
ardımda üşüyen zemherinin
çatık kaşlarında öfkelendim
yaşadığım şehirlerin saçaklarında
hayal/et çığlıkların
geçtiği cenderede
militan türküler söyledim
gökyüzündeki bütün yıldızlara
kefalete serildi gri bulutlar
mevsimlik yalnızlığın merhabasında..
A .ALKIS