Bu şiir yüreğime dokunan gönülden gönül’e tüm dostlarıma(bu duyuyu hissettirerek şiirlerime düşen Gülsüm Yücel Demirel’e...)

Yine kalem tutuştu elimde.
Yalnızlık kokuyor zaman.
Hatıralar darmadağın paramparça.
Her yerde cam kırıkları.
boğazımda düğümlenen cümleler,
dilimde hâr

Annemi özlüyorum
dizlerim yaralı, kanadım kırık …
kaldırımların dili olsa konuşsa
gözyaşlarım onu nasıl ıslattı
Neden mevsim Sonbahar.
O sarı yapraklar kurudukça kurur,
içim acır,
günler eskir ,
yarınlar uzadıkça uzar.

Biliyor musun?
Bu mevsimde kirazlar açmaz
Çınarlar gölgesini saklar.
Salıncaklar kucak dolusu özlemi,
sallar…sallar

Bir dost bekler yüreğin
Bir ses, bir tebessüm
Ansızın içinde umut
damağında buruk bir tat
Zamanla ezilen yerlerin sızlar
Hatıralar keser
canın yanar da yanar.
O an ayak izlerine dostluk dolar
Gülen gözler
Umut kokan güçlü sözler silkeler
Bir bebeğe dokunan eller sarar yüreğini

Ya …
Ya O’da incitirse
alıp götürse güvenini...
Vazgeçersin sorgulamaktan
Aldığın her nefesle omuzların dikleşir birden
yüreğinden tutar
öpersin geleceği

Çok kısasın hayat..çok
Arkama bakmayacak
Yarına koşmayacak
anı yaşayacak kadar kısa

Bu yalnızlığa veda arası
Dostluğa merhaba...
Hoş geldin yüreğime,
Hoş geldin şiirlerime,
Yalnızlık ve umut arkadaşı.


Bu şiir yüreğime dokunan gönülden gönül’e tüm dostlarıma(Özellikle bu duyuyu hissettirerek şiirlerime düşen Gülsüm Yücel Demirel’e...)