Kadın var;
Bulmaca gibi.
Anahtar kelimelere ulaşmadan sana asla kalbini açmaz!
Bir İstanbul taşır o kalpte, kız kulesi gibi yalnızlığa razıdır
Fatihi gelmeyecekse...

Kolay mı? Hırçın dalgalara karşı koymak tek başına.
Kimbilir? Ne fırtınalar gördü ama hâlâ ayakta.
Belkide bu yüzden âsi’dir kız kulesi, bu yüzden yalnız,
Bu yüzden etrafında olan biten herşeye duyarsız.
Ne İstanbulu fethetmek kolay, nede Fatih olmak
Mesele bir kalbi teshir edip, o kalbe dildar olmak...

Herşeyin farkındadır o kadınlar;
Sevildiğinin,
Önemsendiğinin,
Yada görmezden gelindiğinin,
En çokta hanimefendiliğinin...

Makyajı abdest, ziyneti iffet, gülüşü edep,
Kokusu cennet olan o kadınlar;
Merhamet çınarlarının gölgesinde
Sevgiyi bölüştürür evlatlarına.
Pamuk kalbinde büyütür,
Şefkatiyle örter üşümüş yüreklerini
O elleri öpülesi kadınlar
Anneliğe sadakatin en güzel örnekleri...

Kadın var;
Kusursuz yaptığı makyajın ardına saklanıp,
Kisiliğindeki kusurları kapattığını zannedecek kadar aklı sefil,
Paranın esareti altında güzelliği ile bütün kapıları açacağını
Zannedecek kadar da cahil!

Kadın var
Bir yuvanın sıcaklığı nedir bilmez
Ya komşusunun kombisindedir gözleri,
Ya eltisinin kolyesinde,
Oysa idrak etmez ki asıl zenginlik,
Esinin helâl sofrasında,
İki çift tatlı sözünde,
Çocuklarının babasının adamlığında saklıdır...

Yani işin özü;
Kadın var, kadın var efendim.
Kadından, kadına da fark var.
Kimisi yuva yapar,
Kimisi yuva yıkar...