Son dönemlerde yaygın olarak masum insan ölümlerine sebebiyet olan canlı bombalar sonrası yazdım. İnanın yüreğimdeki acı yanında bu anlattıklarım çok az kalıyor. Ama hislerimi ve yaşanan ölümlerden duyduğum üzüntüyü ancak bu kelimelerle anlatabildim... Dilerim insanların kardeşçe yaşayacağı gün çabucak gelecektir. Anneler ağlamasın kimsenin yüreği yanmasın...

Ne dinliyorum biliyor musun?
Bir şiir değil dinlediğim
Bir şarkı değil,
Bir komedyeni değil,
Bir rakçı, popçu hiç değil.
Özlemi anlatan Nazım’ı değil,
Devrimi anlatan Yılmaz’ı değil.
Ve kendimi hiç değil.
Ne dinliyorum biliyor musun?
Acının sesini,
Antep’de öldürülen çocukların çığlıklarını
Elazığ’da şehit edilen polisi,
Ve yetim kalmış iki çocuğunun gözyaşlarını.
Bitlis’de, Diyarbakır’da, Van’da Mardin’de
Yüreği parçalanan babaların feryatlarını.
Ve Suriye’li Fatma’nın ruhunu dinliyorum.
Dinledikçe doluyor gözlerim,
Ve kan ağlıyor yüreğim,
Parçalanıyorum.
Ama yaşıyorum, yaşamalıyım
Katledilen Fatma’lar, Ayşe’ler, Ali’ler
Ve Mehmet’ler için.
Başka kimseler ölmesin diye yaşıyorum.
Ölüme engel olamam biliyorum
Ama zülme engel olmak için yaşıyorum.
Zulmün ne denli acı olduğunu bilmek için
Yapılmış en hunharca zulümleri dinliyorum.
Ne dinliyorum biliyor musun?
Ölümün sesini,
Yaşamın son nefesini,
Yaşayamadıkları gençliğin her zerresini.
Ne dinliyorum biliyor musun?
Seni, beni, onu değil
Annelerin yüreğine ateş düşürenlerin dünyasına
Cehennemi dökeceğim günü dinliyorum...