HÜZNÜN BAŞKENTİ
Bak yine
hüzünün başkentinde yorgun düşen umutlarımın, kaldırım taşlarına düşen gölgesinde efkarın son demindeyim. Acılar zehirli bir sarmaşık misali öylesine sarmış’ki bedenimi tüm uzuvlarım adeta iflasın eşiginde. Başımın üzerinde keskin kavisler çizen martılar suskun, yakamozlar panik atak, efkar yüklü bulutlar yağmuruna kısır. Beti benzi atan gecede matemin iç burkan kasaveti var. Sahile vuran metrelerce yükseklikteki dev dalgalarda isyanın doruğu. Bende her zamanki ruh halimin hüküm sürdüğü kuru ayazı havada sonsuz çıkmazlardayım. Zira kendimi bildim bileli acılarımdan hep mey, hüzünlerimden hepte meze, hayatın güldürmeyen suratsız yüzü labirent tarzı sıradan bir yaşamın gölgesinde içimde özenle büyüttügüm o masum çocukta ya yetim kalmıştır, yada öksüz. ..... Mete Tekçe..... |
Anlatım güzeldi hüzne dair..Tebrikler saygılar efendim.