OdamOdam İçimin ağırlığıyla dışımla üstelik Beni taşıyan akılsız ve ruhsuz şu koltuk Kolluğu esir aldı dayadığım başımı Şu kurnaz tavan çekti kendine gözlerimi Ne var sende neyi göreceğim söyle tavan Dayanağın dört duvar hüzünlü gönle zindan Ah penceresine çaksam tahta ne de yaman Işık bana ziyandır,olsun bir başkasının.. Odam odam,ben düşmanın mıyım ki soğuksun Günlerdir şu fersiz gözlerime hep boğuksun Ruhum burada hapis ölü gibi durgunsun Benim diyeceğim bir sela artık okunsun Bu koltukta bedenim hüzünle mumyalandı Tavan alçalırken duvarlarım sıkılaştı Odam oldu lahit sır ağzıma mühürlendi Çekildi üstüme mermer kapak olan oldu Recep Gülşen Eylül/2016 |
Deri deriyi çekiyor
Oturdu mu kalmıyorlar
Sonra hepimiz o yalanlara kanıyor
Bir bakanım bile yok ağlayanlar hep aynı
Aynı yürekten aynı gözlerden kıpkırmızı ağlıyor.
Saygı ve selam ile.